พระอู่ทอง

พุทธลักษณะและประวัติของพระพุทธรูปสมัยอู่ทอง

พระพุทธรูปสมัยอู่ทองมีลักษณะผสมผสานระหว่างศิลปะอินเดียและขอม เกิดขึ้นในช่วงพุทธศตวรรษที่ 18–19 ก่อนการสถาปนากรุงศรีอยุธยา จุดเด่นอยู่ที่พระพักตร์รูปไข่หรือเหลี่ยม ขมวดพระเกศาใหญ่ พระขนงโก่งเช่นรูปปีกกา พระเนตรโปน พระนาสิกโด่ง และพระโอษฐ์เล็ก พระอังสากว้าง พระหัตถ์มักแสดงปางมารวิชัยหรือปางสมาธิ มีทั้งแบบครองจีวรห่มเฉียงและห่มคลุม ชายจีวรเป็นริ้วเล็ก ๆ ที่บริเวณพระอุระ

พระพุทธรูปสมัยนี้สะท้อนถึงความเปลี่ยนแปลงทางศิลปวัฒนธรรมในช่วงหัวเลี้ยวของประวัติศาสตร์ไทย และถือเป็นรากฐานสำคัญของศิลปะพระพุทธรูปในสมัยอยุธยาต่อมา